شاید بشه که بعد 5 سال برم شمال.دلم لک زده واسه جنگل و مه،واسه راه رفتن روی شن های ساحل...
هرچند دلم می خواست تنها بودم و شاید یکی که دوستش داشته باشم،چون شمال رفتن 3 تا خانواده اونم 2 روزه یعنی همش مکافات.ولی خوب دوست دارم ویلای دایی غفور رو.با دیوارهای چوبی،اون پله های آهنی که از بیرون ساختمون میره طبقه دوم.اون تلویزیون قدیمی که هر دفعه میریم آنتن بلندش رو می چرخونیم طرف اون ور آب و سعی می کنیم ببینیم که روس ها چی می بینن.دستشویی بیرون خونه که چون تعداد زیاده،همیشه دستشویی توی خونه پره.اون همه درخت کیوی که سر یه ساعتی هر مهمونی هم که باشه آب رو باز می کنه تا حسابی آب بخورن.مبل دو نفره ای که باز میشه و میشه روش خوابید.کشوهایی که وقتی میرسیم اونجا همه رو وارسی می کنیم ببینیم چیا دارن و هیچ وقتم مامان اینا نمی ذارن از اونا استفاده کنیم.اون حیاط روبروی ویلا که وقتی بچه بودیم بزرگ بود همیشه هم تاکسی بابا شاپور بیرون بود و همیشه میشد توی حیاط بازی کرد.اما حالا دیگه هر خانواده یه ماشین داره و دو تا ماشین هم کل حیاط رو می گیره...
دلم می خواد برم و بازم حلزون جمع کنم و برگ بذارم جلوشون و بزنم تو چشمشون!!! که بخور دیگه.به درک هم که پنج شنبه دو تا کلاس دارم و جمعه هم کلاس دارم.کاش بشه که آرامش برگرده به زندگی.کاش مامان نگه که درستو بردار و اونجا بخون و کاش مثل اینجا همش اخم و تخم نکنه.اوایل بداخلاق میشد می فهمیدم یه اتفاقی افتاده و حالا وقتی می خنده می دونم یه چیزی شده.
میرم شمال و نذر می کنم اگه همین روزا خوب شدم و کار پیدا کردم،میرم دوباره دستبوس دریا...قول میدم آقای شمال...

پ.ن: یکی بیاد بزنه تو سر من که با این 19 واحد بی صاحب مونده ی ذلیل شده چه غلطی بکنم.رسما می ذارمشون جلوم و میشینم عزا می گیرم که من عمرا نمی رسم اینا رو بخونم.آخ آخ چقدر هپاتیتم درد می کنه.کجاست این حذف پزشکی؟ :|