همه چیز دست توست.اصلا همه چیز از همین دست تو بودن شروع می شود.سال هاست...سال هاست که به این سو و آن سو می کشانیم...سال هاست منتظر جواب های سخت ِ سوال های ساده ام نشسته ام...سال هاست دل خوشم می کنی به بعدها،به کسی،به چیزی.به یک قدمیش که می رسم،همه چیز عوض میشود...مگر نه اینست که می شناسیم؟ مگر نه اینکه می گویی از رگ گردن به من نزدیک تری؟ هق هق شبانه ی دیشب،این همه ضعیف بودن،این همه نا امیدی، این همه به دست و پایت افتادن را نگو که ندیدی...نگو...

پ.ن: شب، ساعت از یک گذشته، مثل خیلی ها که شام نخورده اند، فقط یک جای باز توی تهران به یادم می آید.ه پ ی برگر...درآمد شب های آنجا، قابل تصور نیست.کم پیش می آید مثل ما خانواده ای آن وقت شب شام بخورد.خیلی آدم هایش پسرها و دخترهای آزادیند که عادتشان است رفتن به آنجا.جلویش ماشین های مختلف پارک است همیشه.نمایشگاه ماشین.آن وقت، جلوی این همه شبیه آدم، زنی که بچه اش را بغل گرفته، نشسته و ته مانده های مرغ یکی از همین شبیه آدم ها را می خورد.از فروشنده می پرسم کدام ساندویچت بزرگتر است و میخرم برایش.آن زن بیچاره مهم نیست چه می خورد.دلش می خواهد سیر بشود.خدا به همه ی ما رحم کند...روزی که این ها حق شان را از ما بخواهند و حرفی برای گفتن نداشته باشیم...خدا به همه ی ما رحم کند...

پ.ن 2: اینجا تهرانه...