یادم باشد که یک شنبه، بیمارستان فارابی، متی و خاله، اس ام اس ای که دلم را لرزاند و آخرین حرف ها، یادم نرود...

بعد از چند روز این نوشته های نخونده، خونده شد.آدم وقتی نمی خونه تنبل میشه و بعدشم همش زیاد میشه روی همدیگه...
توییتر شاید اعتیاد نیاره، اما دیگه حداقل معتاد میشی دیگه کم ِ کم.یعنی به خاطر نوشته های کوتاهش که خوندنشون 15 ثانیه هم وقت نمی گیره.اما هی به صفحه ت نگاه می کنی شاید که کسی چیزی بنویسه یا جوابت رو داده باشه.محض اطلاع، من 2 ساعت هم نیست که عضو توییتر شدم...

پ.ن: نوشتنم نمیاد.روزی هزار تا چیز رد میشه از ذهنم که می خوام بنویسم و نمیشه و نمی تونم و جون میدم...هیچیم نیست.و همین عذابم میده.نه خوبم و نه بد...گمم به گمانم...